Τις τελευταίες δεκαετίες, ένα από τα πλέον συζητημένα θέματα σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι το ζήτημα της Ενέργειας. Ένα ζήτημα που συνδέεται άμεσα με την επιβίωση του πλανήτη και ως συνέπεια αυτού, με την επιβίωση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Ως εκ τούτου, είμαστε αρκετά εξοικειωμένοι με όρους όπως, Οικολογία, Περιβάλλον, Κλιματική αλλαγή, φαινόμενο του Θερμοκηπίου, εκπομπές αερίων του Θερμοκηπίου, Πράσινη ανάπτυξη, Καθαρή ανάπτυξη, και με συναφή ορολογία που αφορά στο ζήτημα αυτό. Ένα ζήτημα που συζητείται ευρέως, επειδή εξελίχθηκε σε μείζον πρόβλημα, με την εκρηκτική ανάπτυξη της Τεχνολογίας μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση. Είναι επίσης γνωστό ότι μετά την κρούση του κώδωνα του κινδύνου από τους επιστήμονες, έγινε μια σοβαρή προσπάθεια για τη μελέτη και την αντιμετώπιση του προβλήματος της Ενέργειας. Η παγκόσμια αυτή προσπάθεια έγινε στο Κιότο της Ιαπωνίας, με τη συμμετοχή ηγετών από τα περισσότερα κράτη της γης και είναι γνωστή ως το «Πρωτόκολλο του Κιότο». Αλλά γιατί τόση συζήτηση για την Ενέργεια;
Το ζήτημα – πρόβλημα της Ενέργειας, συνίσταται αφ’ ενός στην εξάντληση των αποθεμάτων των ενεργειακών πόρων και αφ’ ετέρου, στην σταδιακή αλλά ραγδαία μόλυνση του Περιβάλλοντος ώστε αυτό σταδιακά αλλά σύντομα να καταστεί εντελώς ακατάλληλο για τη διατήρηση της Ζωής. Τα δύο αυτά ζητήματα φαίνονται κάπως ανεξάρτητα, δεν είναι όμως. Αλλά και η προοπτική της εμφάνισής τους δεν είναι τοποθετημένη στο απώτερο μέλλον. Εξ άλλου η αντιμετώπιση τους είναι μακροπρόθεσμη, μια και δεν υπάρχει μαγική λύση, και γι αυτό πρέπει να ξεκινήσει άμεσα, αν δεν είναι πλέον αργά.
Οι πηγές Ενέργειας λοιπόν, διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Τις Μη Ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας ή Συμβατικές πηγές Ενέργειας και τις Ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας ή Ήπιες μορφές Ενέργειας. Οι πρώτες λέγονται έτσι γιατί ανανεώνουν τις αποθήκες τους με πολύ αργούς ρυθμούς και χρειάζονται εκατομμύρια χρόνια για κάτι τέτοιο. Όταν εξαντληθούν δηλαδή, θα χρειαστεί ο αντίστοιχος χρόνος για να δημιουργηθούν ξανά. Πρακτικά δηλαδή δεν μπορούν να ανανεωθούν, γι αυτό και ονομάζονται Μη ανανεώσιμες. Είναι στην ουσία τα Ορυκτά καύσιμα και σ΄αυτά περιλαμβάνονται, ο γαιάνθρακας (κάρβουνο), το πετρέλαιο, και το φυσικό αέριο. Ενίοτε δε, περιλαμβάνεται σ΄αυτές και η Πυρηνική Ενέργεια. Οι Ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας (Renewal Energy), γνωστές ως ΑΠΕ, τροφοδοτούν τις αποθήκες τους πολύ γρήγορα, από τη Φύση και πρακτικά είναι ανεξάντλητες. Περιλαμβάνουν την ηλιακή, την αιολική, την υδροηλεκτρική ή υδραυλική, τη γεωθερμική Ενέργεια, την Ενέργεια των κυμάτων, την Ενέργεια των ωκεανών και την Ενέργεια από τη Βιομάζα. Εκτός από τη δυνατότητα αυτών των πηγών να ανανεώνονται με εξαιρετική ευκολία, ώστε να θεωρούνται ανεξάντλητες, ονομάζονται και Ήπιες αφ’ ενός επειδή για να τις εκμεταλλευτούμε δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη παρέμβαση όπως εξόρυξη ή άντληση όπως με τις Συμβατικές και αφ’ ετέρου επειδή έχουν να κάνουν με Καθαρή Ενέργεια «φιλική» στο Περιβάλλον η οποία δεν απελευθερώνει co², υδρογονάνθρακες, ή τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα. Από το σημείο αυτό προκύπτει η σύνδεση της εξάντλησης των αποθεμάτων Ενέργειας με τη Προστασία του Περιβάλλοντος, όπως αναφέρθηκε πριν.
Για τους παραπάνω λόγους (αποθέματα Ενέργειας και Προστασία Περιβάλλοντος) υπάρχει μια έντονη παγκόσμια προσπάθεια να παραχθούν και να χρησιμοποιηθούν τέτοιες μορφές Ενέργειας, τόσο στα ανεπτυγμένα όσο και στα υπό ανάπτυξη κράτη. Η βούληση αυτή εκφράστηκε αρχικά εκτός των άλλων και με το μηχανισμό που ονομάζεται Εμπορία Δικαιωμάτων Εκπομπών, και που σήμερα κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη και αρχίζει να μπαίνει σε εφαρμογή. Ο μηχανισμός αυτός θα εξαναγκάσει στην υιοθέτηση νέων πολιτικών για τη χρήση των Καθαρών μορφών Ενέργειας συμβάλλοντας ουσιαστικά στη μείωση των εκπομπών αερίων του Θερμοκηπίου.